Schronisko „Na Paluchu” w Warszawie

W schronisku dla bezdomnych zwierząt „Na Paluchu” byliśmy dawno, bo w maju 2018. Była to druga w moim życiu wyprawa w tego typu miejsce, więc i tym razem emocje dawały mi się we znaki. Jednak, jak powiadają, emocje są rzeczą ludzką.

Już na wstępie muszę zaznaczyć, że schronisko zdaje się być bardzo zadbane. Jest w nim czysto, ścieżki zbudowano z solidnej kostki brukowej, pośrodku niej rośnie zieleń – ogólnie widok przyjazny dla oka. Nawet psie boksy wyglądają możliwie profesjonalnie.

A przebywające w nich psie bidy… cóż, jak to psie bidy. Zaglądają tęskno w oczy, skamlą, szczekają, domagają się uwagi. Miłości.

Bardzo spodobały mi się starannie przygotowane tablice informacyjne z wywieszanymi na bieżąco zdjęciami psów do adopcji. Każdy pies jest przypisany do jakiejś grupy, a każdą grupą opiekuje się konkretny zespół wolontariuszy :).

A koty? Koty mają tutaj swój oddzielny budynek z całkiem fajnie wyposażonymi pokojami. Półki na ścianach, kosze wiklinowe na podłodze i zabawki. Niestety, pomieszczenia te są bardzo małe, panuje w nich duchota. Uważam, że powinno się coś z tym zrobić.

O personelu nie mogę powiedzieć zbyt wiele, bo miałam styczność tylko z trzema osobami. 

Opowiem więc o nich.

Po wejściu z narzeczonym do schroniska przez parę minut rozglądaliśmy się za głównym biurem.
To znaczy, wiedzieliśmy, gdzie było, ale jakoś tak pusto, jakoś tak brak oznakowania, nie byliśmy pewni, czy to te drzwi itp. Mieliśmy prawo do wątpliwości. Na ławeczce siedziała sobie wygodnie rozparta wolontariuszka, nastawiając twarz do słońca. Zdawała się nas nie widzieć, choć staliśmy cztery kroki od niej. Doskonale wiedziała, że nie potrafiliśmy się odnaleźć, lecz okazała kompletny brak zainteresowania. Gdy podeszła do niej druga wolontariuszka, zaczęły ze sobą rozmawiać, śmiać się w niebo głosy. Ignorancja na zaskakująco wysokim poziomie. Podeszłam jak najbliżej tej pierwszej, rzucając swoją sylwetką cień i głośno wołając „Przepraszam?! Jesteśmy tu pierwszy raz, którędy do biura?”. Wtedy mnie łaskawie zauważyła i… lekceważąco machnęła ręką w stronę budynku, mamrocząc pod nosem niewyraźne „tam”, choć przed chwilą tak donośnie i radośnie dyskutowała ze swoją koleżanką.

Wybraliśmy się więc TAM. Ktoś krzątał się przy papierach, ktoś rozmawiał przez telefon, ktoś podszedł do nas z bladym uśmiechem i po krótce zaznajomił z panującymi tu zasadami. Słyszę:

Na spacer z psami trzeba się wcześniej umówić z opiekującymi się nimi wolontariuszami, spacery odbywają się pod nadzorem, więc dzisiaj jest to niemożliwe, jeśli się Państwo nie umówili.

Pytam, czy można zwiedzić schronisko (cóż za pomysł, pytanie o pozwolenie, ale wyobraźcie sobie, że istnieją w Polsce schroniska z zakazem wstępu dla nie-wolontariuszy i nie-pracowników; o tym kiedy indziej). Pani odpowiada, że można.

Zatem idziemy.

Zaczęliśmy od prawej części schroniska, zwiedzając teren poświęcony psom. Jest ich naprawdę mnóstwo, całe aleje wypełnione stalowymi wybiegami.
Skończyliśmy w kocim budynku, gdzie poznaliśmy chyba najmilszą z dotychczasowo napotkanych osób. Pani wolontariuszka, która była tu stosunkowo nowa, opowiedziała nam o pracy w schronisku, o okresie próbnym wolontariatu, o sposobach niesienia pomocy zwierzętom i o kociej socjalizacji… czyli o wszystkim, co odwiedzający mają chęć usłyszeć. Sama z siebie, a przy tym ze szczerym uśmiechem na twarzy. Można? Można.

Ucieszyłam się wtedy, że ją poznałam, bo miałam wtedy jeszcze zamiar zostać wolontariuszką w tym schronisku. Można tu bowiem być wolontariuszem kocim lub psim. Do wyboru :). Zdecydowałam się potem jednak na fundację, ale oczywiście do wolontariatu „Na Paluchu” szczerze zachęcam. Słyszałam przeróżne opinie na jego temat. Myślę, że zależą one od ludzi, z którymi znajdziecie się w zespole. Kwestia dogadania się.

Ulotka Schroniska "Na Paluchu"

Napomknę jednak, że choć z wolontariatu w tym schronisku zrezygnowałam głównie z powodu znacznej odległości od mojego miejsca zamieszkania, to regulamin nie zachęca zbytnio do pracy w tym miejscu. Mógłby przeanalizować go ktoś z otwartym umysłem i wykreślić wszystkie punkty, które wręcz odstraszają (ciągłe powtarzanie słowa „obowiązek”, stwierdzenia w stylu „jeśli grupa się rozleci, wolontariusze, którzy zostaną, mają obowiązek znaleźć nowych kandydatów na wolontariuszy, a jeśli nie znajdą, grupa może zostać rozwiązana”). Po przeczytaniu takich słów myślę sobie: człowiek chce pomagać potrzebującym zwierzętom, a tu jeszcze wymagają od niego szukania ludzi, bo inaczej stąd wyleci (choć raczej tak źle to nie wygląda, na pewno „samotnego” wolontariusza przygarniają inne grupy, więc tym bardziej nie rozumiem).
Wolontariat brzmi tutaj nadzwyczaj poważnie, jeśli się wczytacie, co nie ma zbytnio odzwierciedlenia w praktyce, którą przedstawiła mi wolontariuszka. Po co więc ta usilna oficjalność i rygor, skoro wolontariat powinien być przyjemnością?

Zmieniłabym też sposób funkcjonowania spacerów z psami. Przecież powinno w nich chodzić o to, by wyręczać wolontariuszy, którzy i tak mają ręce pełne roboty. Po co to umawianie się? Przecież nie każdy, kto chce wyprowadzić psa, musi od razu chcieć go adoptować (Paluchu, jeśli boisz się o kradzież psa, zbieraj dane z dowodów osobistych w głównym biurze, przed wyjściem na spacer). Tu chodzi o bezinteresowną pomoc w dbaniu o schroniskowe zwierzęta. Powinno się zachęcać zwyczajnych ludzi, mieszkańców lub turystów Warszawy, by przyjechali w godzinach otwarcia schroniska i po prostu zabrali kilka psów na spacer, na dowolny czas, w miarę sił. Każda pomoc powinna się tutaj liczyć, tymczasem słyszę plotki o tym, że gdy ktoś przyjedzie tam wyprowadzać psy na spacer, to musi na to poświęcić przynajmniej kilka pełnych godzin. O ludzie… .

To moje jedyne zastrzeżenia, reszta jest w porządku, aczkolwiek właśnie takie sytuacje, które wymieniłam, zniechęcają do odwiedzin. A przecież warto tam pojechać, nie dla ludzi, a dla zwierząt! Schronisko "Na Paluchu" to jedno z najlepiej wyglądających schronisk w Polsce, więc warto byłoby dołożyć do tego jeszcze „najlepiej rozumujące schronisko, z zasadami nieprzeszkadzającymi w tak cennym przecież pomaganiu”.

Póki co, miano to nadal przypisuję tylko i wyłącznie Schronisku dla Zwierząt w Olsztynie (Number #1!). Nie wykluczam jednak poprawy schroniska „Na Paluchu” i będę czujnie obserwować zachodzące w nim zmiany ;). A na koniec trochę statystyk z lutego 2019:

W 2011 roku na Paluchu na nowy dom czekało 2095 psów i 88 kotów. Teraz jest w nim 636 psów i 41 kotów.

– źródło: artykuł na tvnwarszawa.tvn24.pl

Podobno nigdy nie było Na Paluchu tak mało zwierząt! :) Oby tak dalej!

Jeśli chcecie wesprzeć schronisko finansowo, możecie przelać środki na konto:

76 1030 1508 0000 0005 5005 0005

Z tytułem przelewu "Pomoc dla Schroniska na Paluchu".

! Wszystkie zdjęcia opublikowane w tym poście należą do mnie.