Zwierzyniec i Roztoczański Park Narodowy

Jedną z naszych pierwszych wycieczek we dwoje był trzydniowy wyjazd na tereny polskiej Lubelszczyzny. Pociągiem pojechałam z narzeczonym do Lublina, a tam przesiedliśmy się do kolejnego i wysiedliśmy w Zamościu, gdzie znajdowała się nasza „baza wypadowa”. Na pewno jeszcze tam wrócimy, więc miasta te opiszę kiedy indziej, dziś natomiast chciałabym przedstawić Wam bardzo malownicze miejsce – Zwierzyniec. 

Jest to turystyczno-wypoczynkowe, otoczone zewsząd lasami miasteczko w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim. Leży nad rzeką Wieprz, tuż przy Roztoczańskim Parku Narodowym. W styczniu 2017 roku Zwierzyniec liczył 3245 mieszkańców. 

Gdy do niego przyjechaliśmy, był dopiero maj 2016 roku. 

Zwierzyniec zachwycił mnie swoją sielankową atmosferą, spokojem i ciszą. Po chodnikach przechadzali się turyści, ale nie było tłumów, co bardzo mi odpowiadało. Po drewnianym deptaku przy jeziorze spacerkiem szli sobie starsi państwo, trzymając się pod ręce, a my w podobnym tempie mijaliśmy drewniane stoiska z pamiątkami i zatrzymaliśmy się przy barierce, by przyjrzeć się niewielkiemu kościółkowi „na wyspie”, pośrodku jeziorka. Później dowiedziałam się, że był to kościół Św. Jana Nepomucena o ciekawej, barokowej fasadzie. 

Kościół na wodzie w Zwierzyńcu (By Centymetr – Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=17409208):

Na obiad zatrzymaliśmy się w równie urokliwej Karczmie Młyn o drewnianym wnętrzu, gdzie skosztowałam wybornej dziczyzny z żurawiną i mogłam podziwiać jezioro przez okno. W tej chwili, zimą, prawdopodobnie wygląda to tak, jak na zdjęciu ze strony karczmy.

Karczma Młyn w Zwierzyńcu. Źródło: http://www.karczma-mlyn.pl

Jednak główny cel naszej podróży dopiero czekał. Przeszliśmy się dookoła jeziorka i minęliśmy kolejną atrakcję, którą był zabytkowy Browar, założony w ramach Ordynacji Zamojskiej przez Stanisława Kostkę Zamoyskiego na początku XIX wieku. W latach 1939-1944 browar znajdował się pod zarządem niemieckim, lecz po II wojnie światowej został na powrót znacjonalizowany. Cały kompleks Browaru składa się z dwóch części, pomiędzy którymi ciągnie się ulica Browarna. Zabytkowy budynek główny w kształcie podkowy to tzw. stary browar. Mieści się w nim m.in. dawna fermentownia z otwartymi kadziami oraz stara warzelnia. Nowy browar to obiekty przemysłowe wzniesione podczas modernizacji, w latach 60-80 XX wieku. Podobno od 2000 roku latem, przed Browarem, odbywa się impreza plenerowa, będąca częścią Letniej Akademii Filmowej - festiwalu filmowego, który odbywa się w Zwierzyńcu.

Browar w Zwierzyńcu

Dalej naszym oczom ukazał się Ośrodek Edukacyjno-Muzealny Roztoczańskiego Parku Narodowego, funkcjonujący od 1994 roku. Organizuje się w nim wystawy stałe i czasowe, zajęcia edukacyjne, konkursy i warsztaty. Znajduje się tu również biblioteka, w której znaleźć można 13,5 tys. pozycji na temat ochrony przyrody i regionu. Cały budynek jest nowy i ładnie zaprojektowany, a działka, na której się znajduje jest obszerna i panuje na niej porządek. Co ciekawe i poruszające, przy ośrodku posadzono dąb szypułkowy, który jest symbolem upamiętniającym prof. dr hab. Tadeusza Wilgata, cenionego specjalistę w zakresie ochrony środowiska, polskiego geografa, hydrografa, społecznika i autora licznych podręczników i prac naukowych.

Źródło: http://roztoczanskipn.pl

W dodatku to właśnie przy tym ośrodku zaczyna się już kilka ścieżek Roztoczańskiego Parku Narodowego, do którego poszliśmy tuż po zakupieniu mapy i parasola w Punkcie Informacji Turystycznej (mówi się, że przezorny zawsze ubezpieczony).

Fot: Jacek Karczmarz/CC-BY-SA. Źródło: http://www.travelin.pl/top/6-najstarszych-parkow-w-polsce/roztoczanski-park-narodowy

Nigdy wcześniej w swoim życiu nie odwiedziłam takiego parku i postanowiłam sobie w duchu, że zwiedzę każdy z nich. Nie w całości, ponieważ Parki Narodowe są naprawdę rozległe, ale w miarę możliwości chciałabym przejść jak najwięcej wydeptanych w nich ścieżek. Z takim zamysłem spacerowaliśmy główną, "Zwierzyńcową" ścieżką Roztoczańskiego Parku Narodowego, którego łączna powierzchnia wynosi 84,83 km². Został utworzony 10 maja 1974, a jego dyrekcja ma swoją siedzibę w zabytkowym Pałacu Plenipotenta w Zwierzyńcu. 

Źródło: http://roztoczanskipn.pl

Symbolem Roztoczańskiego Parku Narodowego jest konik polski i takie mieliśmy też nadzieję ujrzeć, po nasłuchaniu się o pięknych Stawach Echo, nad którymi podobno często się pojawiają. Faktycznie, po przyjściu nad wodę zobaczyliśmy konie, ale wielkości kropeczek, ponieważ znajdowały się po drugiej stronie stawu. Dalej teren był ogrodzony i nie było możliwości podejścia bliżej. Zrobiło mi się trochę przykro, ale pojęłam, że tak musiało być. Na terenie parku istnieje hodowla tych fantastycznych zwierząt, zainicjowana przez prof. dr hab. Mirosława Kownackiego, a konie mogą biegać tylko po specjalnym, wyznaczonym dla nich terenie, który ma obecnie powierzchnię 180 ha. Konie żyją tam bez ingerencji człowieka. 

Usiedliśmy zatem na obalonym pniu drzewa na plaży i podziwialiśmy… małe kaczątka i nieustraszonego łabędzia, który popisywał się przed turystami. Oczywiście krajobrazy i sama flora parku również wzbudzały podziw, bo jest to najbardziej zalesiony Park Narodowy w Polsce (95,5% gruntów leśnych). 

Można natknąć się tutaj na jodły, buki, jawory, lipy szerokolistne, świerki i cisy. 

Drewniane, pasujące do okolicy kładki na skarpach umożliwiają podziwianie wszystkiego z wysoka, podobnie jak stabilna platforma widokowa. 

Jeśli chodzi o zwierzęta, 325 gatunków żyjących w parku objętych jest ochroną gatunkową (250 ścisłą i 75 częściową). Nie spotkaliśmy więcej ssaków, natomiast dookoła słychać było liczne ptaki (w parku gniazduje na stałe aż 130 gatunków). Zalicza się do nich m.in. orlik krzykliwy, trzmielojad, kobuz, muchołówka białoszyja, muchołówka mała, głuszec, jarząbek, bocian czarny, dzięcioł białogrzbiety, dzięcioł zielonosiwy i pliszka górska.

Pod koniec rozśmieszył nas fakt, że choć wydawało nam się, że szliśmy cały czas prosto, to zrobiliśmy okrążenie i wyszliśmy z parku po drugiej stronie ulicy, na której zaczynaliśmy. No, ale tacy my już jesteśmy sprytni ;).

Zarówno w Roztoczańskim Parku Narodowym, jak i w Zwierzyńcu bardzo mi się podobało i nie wykluczam powrotu do tego czarującego, spokojnego miejsca. Miało w sobie „to coś”, czego będę szukać również w innych rejonach naszego kraju.